Ένας απών πατέρας... Μέρος 2ο

Τα Βλεφαρίσματα σε συνέχεια του χτεσινού παραληρήματος μου οφείλουν να βάλουν κάποια πράγματα στην θέση τους. Πρέπει να εξηγήσω λίγο περισσότερο τον τίτλο του κειμένου που διαβάσατε και θα διαβάσετε.

Ο τύπος του άνδρα που περιέγραψα δεν είναι αυτός του κακού συζύγου ή (και) κακού πατέρα. Ακόμη και ένας άνδρας που μένει μαζί με την οικογένεια του και την συντηρεί μπορεί να είναι κακός σύζυγος και κακός πατέρας. Δεν είναι όμως ένας δειλός καλοπερασάκιας. Άλλωστε δεν υπάρχουν σχολές που να μαθαίνουμε πως να γίνουμε καλοί γονείς ή σύζυγοι.

Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να προσπαθεί από μόνος του να συντηρήσει και να μεγαλώσει μια οικογένεια. Υπάρχουν όμως και κάποιοι ήρωες άνδρες που αναγκαστικά κάνουν τους πατεράδες και τις μητέρες μαζί. Όπως υπάρχουν και άνδρες που μεγαλώνουν τα παιδιά της συντρόφου τους σαν να είναι δικά τους. Δεν είναι θέμα λοιπόν ανδρών και γυναικών, είναι θέμα ανθρώπων. Όλοι οι άνδρες δεν είναι γουρούνια και όλες οι γυναίκες δεν είναι σωστές και ενάρετες.

Ένα άλλο μεγάλο θέμα είναι η επιμέλεια των παιδιών και πως πολλοί σωστοί πατεράδες απομονώνονται από τα παιδιά τους και εκβιάζονται συστηματικά από τις πρώην συζύγους με όπλο αυτά. Η απαρχαιωμένη Ελληνική νομοθεσία σε αυτό το θέμα ευνοεί τις γυναίκες και δεν εξασφαλίζει τους σωστούς πατεράδες. Οι κακές μανάδες και σύζυγοι δεν είναι καθόλου σπάνιες στην εποχή μας.

Σκοπίμως δεν αναφέρθηκα στην ίδια την μάνα που μένει πίσω να μεγαλώσει τα παιδιά μόνη της, όταν μάλιστα αυτή δεν έχει προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία. Στην Ελλάδα τους 21ου αιώνα ακόμη και να σφουγγαρίζεις σκάλες δεν είναι εύκολη υπόθεση. Τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα ζώντας μέσα ένα ανάλγητο κράτος με ελάχιστες παροχές και ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια, είναι τεράστια.

Δεν έγραψα τίποτα για το πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να εξισορροπήσει τις ανάγκες της οικογένειας και τις απαιτήσεις της δουλειάς της. Για τις προσωπικές της ανάγκες ούτε συζήτηση.

Ούτε για τις επιπτώσεις που υπάρχουν στην ψυχική και σωματική της υγεία.

Όπως επίσης δεν ανέφερα καθόλου το γεγονός ότι αυτοί οι δειλοί, λιποτάκτες πολύ συχνά κακοποιούν και σωματικά τις γυναίκες τους.

Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει ότι και στις σχέσεις, τον έλεγχο τον έχει αυτός που ενδιαφέρεται λιγότερο.

Ίσως το χειρότερο από όλα είναι ότι στην Ελλάδα οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες είναι τέτοιες που δύσκολα μια γυναίκα με παιδιά μπορεί να ‘ξαναφτιάξει’ της ζωή της. Στο εξωτερικό είναι σχετικά εύκολο να βρει εργασία, να δικαιούται ισχυρών επιδομάτων και παροχών και να ξαναπαντρευτεί όσες φορές θέλει.

Πολλές φίλες εξέφρασαν την αγανάκτηση τους όταν τα παιδιά αρκετά χρόνια αργότερα συγχωρούν και δέχονται πίσω αυτούς τους πατεράδες. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν οι υποχρεώσεις δεν πια τόσο πιεστικές και τα παιδιά έχουν βρει τον δρόμο τους. Τότε κάποιοι θυμούνται ότι έχουν παιδιά και τα βρίσκουν έτοιμα. Σωστό είναι το παράπονο από τον γονιό που έμεινε και αγωνίστηκε αλλά πρέπει ο ίδιος να αναλογιστεί τα ψυχικά τραύματα των παιδιών του και το πόσο ανάγκη έχουνε και τον άλλο γονιό για να εξισορροπήσουν ψυχολογικά ακόμη και όταν αυτά δεν είναι πια παιδιά. Ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη;

Τέλος θέλω να ευχαριστήσω όλες και όλους για τον καθημερινό αγώνα που δίνετε. Πρέπει με κάθε κόστος να διαφυλάξουμε την Ελληνική οικογένεια που είναι στο στόχαστρο και βάλλεται από παντού. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα μετά από 7 χρόνια μνημόνια, με τεράστιους φόρους, με περικοπές συντάξεων και ανεργία του μισού πληθυσμού, οι αυτοκτονίες θα ήταν δεκάδες χιλιάδες και οι άστεγοι εκατοντάδες χιλιάδες.

Εμάς σε μεγάλο βαθμό μας σώζει ακόμη η Ελληνική οικογένεια. Αυτές οι αδιάρρηκτες σχέσεις αίματος μεταξύ μας.

Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες 

Πηγή/κατασκευαστής: Αθηναίος Πολίτης